Sinds kort geef ik een extra daltonuur aan brugklassers die uitvallen met begrijpend lezen. In gesprek met leerlingen heb ik direct een stuk herkenning als ik vraag of ze het herkennen dat je hele stukken tekst leest, zonder dat er ook maar iets van tot je doordringt. Er wordt druk geknikt en het lijkt of ik ook bij sommige leerlingen iets van opluchting zie. Dat ze niet de enige zijn? Dat iemand het herkent?
Een meisje vraagt met een tikje wanhoop in haar stem? ‘Juf, kan je daar ook vanaf?’.
Even schiet er van alles door me heen. Dit is precies mijn drijfveer om het niet op te geven. Maar het is soms moeilijk.. had ik maar echt een passend antwoord…
Ik antwoord uiteindelijk maar naar alle eerlijkheid: ‘Ik denk dat het mogelijk is samen te zoeken naar hoe we daar vanaf komen. We gaan het zeker proberen.’
Posted under Geen rubriek
This post was written by sonjanederlands on maart 1, 2012
