Geef jij ook wiskunde? Het ongeloof klinkt door in de stem van een leerling als ik ik in mijn daltonuur achter een wiskundeboek zit met een leerling uit vwo 5. En ze heeft gelijk. Ik geloof het zelf nauwelijks. Ik, een docent Nederlands, die nog nooit in haar leven een voldoende heeft gehaald voor wiskunde, helpt een leerling uit vwo 5(!) met het beantwoorden van wiskundeopgaven. Ik heb na de derde klas middelbare school tot mijn grote opluchting me nooit meer hoeven buigen over wiskundeopgaven.
Toch doe ik het met veel enthousiasme en met grote zekerheid. Ik krijg steeds meer door hoe belangrijk taal is bij andere vakken. Nog veel belangrijker dan ik al dacht. Achter de zin ‘Ze lezen niet’ van mijn vakcollega’s gaat een hele wereld schuil.
‘Maar ze willen wel’ is tot nu toe mijn conclusie. En wie helpt ze daarbij? ‘Je moet gewoon goed lezen wat er staat’ is bijna altijd de enige hulp die leerlingen krijgen. En dat is verre van genoeg. Ik krijg zelf ook steeds beter door wat er allemaal gebeurt tijdens het lezen, en vooral wat voor stappen ik zelf allemaal moet zetten om een lastige tekst tot een goed einde te brengen. Ik word me steeds bewuster van alle stappen die ik zet en die kan ik doorgeven aan leerlingen. Ik ga heel systematisch te werk merk ik. Zelfs bij Wiskunde. Ik probeer het wiskundeprobleem te visualiseren, zinnen in kleine eenheden op te knippen. Op te schrijven wat ik nu weet en mijn eigen kennis in te zetten zodat ik de aangereikte informatie kan combineren. De leerling vult dan aan met de wiskundige formules. Het voelde even als een echt team.
Posted under vakoverstijgend
This post was written by sonjanederlands on maart 11, 2012
