Tekstbegrip met een enkele leerling is toch een stuk makkelijker dan met een groep van 30 leerlingen. Ik kan veel beter doorvragen en kijken waar het probleem van de leerling zit.
Elyse zit in havo 5. Ze riep moedeloos tijdens mijn daltonuur uit dat ze het examen Nederlands nooit zou gaan halen. Ze had nog geen voldoende gehaald zei ze.
Ik ben met Elyse een moeilijke tekst gaan lezen. Ik vroeg haar van de eerste alinea geel te markeren wat ze goed snapte en roze wat ze niet snapte. Het was een heel moeilijke eerste alinea, met een onbegrijpelijke titel.
Tot mijn verbazing verschenen er drie woorden in het roze en de rest van de eerste alinea kleurde ze keurig geel. Ik had die eerste alinea drie keer moeten lezen voor ik er chocola van kon maken, dus ik was behoorlijk verbaasd.
Toch klopte het met wat Cris Tovani in haar boek schrijft. Veel leerlingen zijn zich er slechts vaag bewust van dat ze problemen ondervinden bij het lezen van teksten. Ze weten niet waar ze die problemen nou precies tegen komen.
Natuurlijk kon ze de eerste alinea niet in eigen woorden vertellen. Ze had er niets van begrepen. Ik vertelde haar dat ik die alinea ook niet begreep. Daar leek ze wat verbaasd over. Ik vroeg haar of ze dacht dat ik alles altijd begreep. ‘Nou’, zei ze, misschien niet alles, ‘maar toch wel bijna alles’.
Ik nam haar mee in de problemen die ik tegenkwam en vertelde haar dat er eigenlijk maar 1 zin was waarbij ik voor me zag wat de schrijver bedoelde. De zin waarin hij vertelde dat hij op de eerdergenoemde gedachten kwam tijdens een fietstochtje door een vogelgebied. Zijn gedachten snapte ik nauwelijks.
Ik nam haar mee in hoe ik mijn problemen te lijf ging. Aan het eind van dat uur vroeg ik Elyse of ze wat gehoord had dat ze nog niet wist of nog niet deed. Ze knikte enthousiast. ‘Ik moet gewoon mijn tv aanzetten’.. Ik had het niet mooier kunnen verwoorden.
Posted under Geen rubriek
This post was written by sonjanederlands on januari 15, 2012
